I przeto widzimy, że grzech człowieka stał się w istocie grzechem wszechświata. Każde naruszenie świętości życia znajduje odbicie w tym wszystkim co żyje. W czytaniu widać też, że każdemu przymierzu nadany jest przez Boga znak zewnętrzny, jako widzialne przypomnienie opieki Bożej. Pamiętamy o obrzezaniu w przymierzu z Abrahamem, o lasce Aarona, która zakwitła i za jedną noc wydała dojrzałe migdały, na pustyni, przed Namiotem Spotkania/Lb 17, 25./, a tu, przymierzu z Noem, towarzyszy tęcza na niebie. Kto ujrzy tęczę, pomyśli o przymierzu Boga z ludźmi, będzie przy tej okazji dziękować i chwalić Boga..

Święty Marek poświęca tylko dwa wiersze dramatowi kuszenia, gdy tymczasem Mateusz i Łukasz rozwijają swoje opowiadanie w trzech częściach. Co kryje się w tej prostej wzmiance: „przez czterdzieści dni kusił Go szatan na pustyni”. Pustynia to przestrzeń naga i kamienista, przybrana tylko na wiosnę skromnie porośniętą trawą, a później, w słońcu świeci w dzień miliardami błyszczących kamyczków. Pustynię tworzą dostojne pagórki, jak nasze Beskidy, falujące jak morze, zamknięte od wschodu Górami Moabu. Postawmy sobie pytanie: jak odnaleźć żywy znak Ducha w tym panowaniu pustkowia? Po prostu należy tam być i zgodzić się z jej surowością, a szybko doświadczysz niesamowitego pobudzenia świadomości, że jest się człowiekiem z konkretną misją. Wyobraźnia Narodu mnożyła takie symbole związane z pustynią. Widziała w niej już to drogę do zbawienia, czy ucieczki od szczęścia, już to okres surowej ascezy, a niekiedy pokus złego. Najważniejszą jej rolą było, dać człowiekowi okazję do spotkania się z Bogiem. Tam swemu Synowi Ojciec wyznacza spotkanie. Ta kamienista pustynia jest dla Niego jedynym kobiercem do modlitwy. Ukazuje nam Marek jedynie konkrety jasne. Nie mówi o trzykrotnym ataku kusiciela. Odwodzi nasz wzrok od postaci szatana, abyśmy zatrzymali go na Duchu Świętym i Chrystusie. To Duch prowadzi Jezusa na pustynię, przez pustynię twojego życia, abyś wyszedł z niej zwycięzcą. Ten sam Duch zstępuje na Jezusa podczas chrztu/1, 10./ Ta uległość będzie towarzyszyła zawsze Panu i daje mu pewność w posłannictwie, tak jak tego chce Ojciec. Ewangelista nie może też nie myśleć o walkach, które czekają chrześcijan i zapewnia ich o zwycięstwie, jeśli pozostaną wierni Duchowi swego chrztu..

Jak już wspominałem w języku arabskim jest 400 słów, które mają przeciwstawne znaczenie. Tym słowem jest również pustynia. Słowo to może znaczyć niesamowitą jałowość, albo niepojętą żyzność, gdy raz na dwa lata spadnie ulewny deszcz i woda zostanie przyjęta przez olbrzymie cysterny. Stąd uczeń Jezusa wie, że gdy podda się modlitwie, wyjdzie na pustynię swojej parafii, to jednocześnie będzie świadkiem przemiany i błogosławieństwa. Więc każdy chrześcijanin jest powołany do przekształcenia pustyni w raj. Taką myśl podsuwa Marek w tym spostrzeżeniu występujący tylko u niego: „Jezus żył wśród dzikich zwierząt, a usługiwali Mu aniołowie”. A więc mamy tu drugie słowo „osamotnienie”. Też ma podwójne znaczenie. Kto się modli, przeżywa z jednej strony osamotnienie i niebezpieczeństwa pustyni, a z drugiej, harmonię świata w pokoju Chrystusowym, a znakiem tej harmonii są oswojone dzikie zwierzęta. Aniołowie, którzy kiedyś wypędzili z raju ziemskiego człowieka zbuntowanego przeciw Bogu, tu właśnie oddają się w służbie nowego Adama, który stał się pokornym sługą Boga. W Jezusie grzeszny człowiek zostaje pojednany ze zwierzętami i aniołami, to znaczy z ziemią i niebem/zob. Rdz 3, 23 – 24./..

Przez swoje zwycięstwo nad szatanem Jezus na nowo otworzył bramy raju, to znaczy Królestwa Bożego, którego ogród Edenu był tylko znikomym obrazem. Ogłosił to Jezus zaraz po swoim zwycięstwie: „nadszedł już czas, przybliżyło się Królestwo Boże, nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. To jest wszystko i Kościół nie będzie głosił innej nowiny. To będzie wzrastało w twojej parafii na podobieństwo ziarna, a wymaga mocy Ducha i czystości serca..

Piotr przekazuje nam homilię chrzcielną. Ze wszystkich listów ten zawiera najwięcej aluzji do chrztu. Fragment czytany dzisiaj przenosi nas w czasy Noego i potopu. Ocalenie Noego jest obrazem ocalenia chrześcijan. Tak jak ten Noe, sprawiedliwy i jego rodzina, zostali wyrwani przez interwencję Bożą z zalewu grzechu, tak też chrześcijanie wybawieni są przez chrzest z królestwa śmierci. Piotr pisze skąd pochodzi ta skuteczność chrztu? Ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa: „ Bo i Chrystus raz jeden cierpiał za grzechy. Sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was doprowadzić do Boga; poniósłszy śmierć jako człowiek, został wskrzeszony do życia przez Boga”. I od tego momentu, każdy ochrzczony ma odkrywać na nowo, bez ustanku zwycięski charakter otrzymanej nadziei, dającej siłę do przejścia przez każdy kryzys w radości i służbie Bogu i bliźnim. Amen.