Nie jest łatwo znaleźć główną myśl i to z kilku powodów. Najpierw czytania ostatnich niedzieli są do siebie podobne: dwa tygodnie temu, była mowa o winnicy i nieposłusznym synu. Ostatnio o sługach, którzy zabili i to w winnicy umiłowanego Chrystusa, jedynego Syna Ojca Niebieskiego, a teraz sam Jezus niesfornych zaprasza na ucztę, nie zważając na lekceważących zaproszenie. Ale mimo to, mimo trudności z tą szatą godową możemy znaleźć klucz pasujący do każdego czytania. Jest on schowany w drugim czytaniu u świętego Pawła w Liście do Filipian 4, 13. : „Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia”.

Teraz koncentrujemy się nie na pracownikach, czy narodzie wybranym, jak to widać w pierwszym czytaniu, bo po „raz trzeci” Bóg nie może na nich liczyć, ale na samym Bogu, w którym złożyli Żydzi swoją ufność. Uczta Pańska została przygotowana przez Boga dla wszystkich. Radujmy się, bo jedyna w swoim rodzaju – śmierć - staje się źródłem radości. Na innych wojnach ginie życie, tu w tej jedynej ginie śmierć! Nie może odebrać nam radości ta dziwna scena z człowiekiem nie mającym szaty, bo ostatnie zdanie z Ewangelii wyjaśnia wszystko, on nigdy nie wybrał Jezusa jako jedynego Pana i Zbawiciela, przyszedł bo był tylko zaproszony, powołany jak wielu, ale przez przypadek grzechu, nie potrafił wybrać Jezusa nad wszystko, nad wiele obowiązków dla niego bardzo ważnych i dlatego spotkał go taki los. I w końcu drugie czytanie ostatecznie wyjaśnia wszystko: jedynie to co się liczy, to całkowite zaufanie i przyjęcie Jezusa jako Pana i zbawiciela. Przyjmujemy Go niezależnie od warunków, o których była mowa w Ewangelii, a które ponownie wymienia dokładnie Paweł.

Na tym polega koncepcja zbawienia, że bierze ono pod uwagę stan wyjściowy człowieka, który jest pozbawiony Królestwa Bożego, bo żyje w grzechu i dlatego musi być wybawiony, odkupiony.

Dokonuje się to przez darmo dany dar: Jezus przychodzi do osoby ludzkiej, jest w człowieku a człowiek przez to jest w Bogu. Zewnętrznym obrazem tego niewidzialnego faktu jest Królestwo Boże, Kościół. Królestwo Boże i zbawienie to kluczowe słowa do zrozumienia Ewangelii Jezusa Chrystusa.
Zbawienie to nic innego tylko Chrystus przyjęty przez wiarę w danej osobie, a z drugiej strony występuje kwestia współdziałania człowieka po pierwszym przyjęciu wiarą Pana. Tutaj mamy do czynienia z umartwieniem, pracą nad sobą, nawracaniem się i dźwiganiem krzyża.

1. Uproszczony sposób myślenia człowieka polega na tym, że jedni akcentują wiarę.
2. Drudzy uczynki, mówiąc: musisz zasłużyć, być dobry itd., a wtedy Bóg ci to nagrodzi i otrzymasz życie wieczne.
Tymczasem jedno i drugie pojęcie jest błędne, a my mamy dążyć do syntezy a ona zawarta jest w Piśmie św. u św. Pawła, a w nim nie może być sprzeczności. Spór polega na tym, że każdy wyrywa z Pisma swój tekst i strzela nim do przeciwnika jak z karabinu tymi pociskami. Niektórym się wydaje, że jeszcze trwa reformacja i atakujemy tych protestantów, a ich już wcale nie ma. I to tak wygląda, że ten wystrzelił z takiej armaty a drugi z takiej i mówi : ale mu pokazałem.

Tymczasem dzisiaj punktem wyjścia nie mogą być spory ale uznanie, że każdy Kościół Chrystusa ma prawo do poszukiwań teologicznych.

Podstawą właściwej interpretacji jest fakt, że zbawienie jest nam ofiarowane przez Boga, nam ludziom grzesznym i nie może być w żaden sposób przez człowieka zasłużone. Ono jest czystym darem i człowiek otrzymuje je tylko dlatego że uwierzył.
A ta wiara człowieka nie jest żadną zasługą, dzięki której otrzymuje zbawienie, bo ona jest też darem absolutnie niezasłużonym i nikt tej wiary nie potrafi stworzyć, ani jej sobie udzielić, ani na nią zasłużyć.

Pismo św. ciągle mówi o czujności, o sprawiedliwości, o umartwieniu, o dobrych uczynkach i nie ulega wątpliwości, że Pismo św. tego wymaga. ale nigdzie nie jest powiedziane, że te dobre uczynki są przyczyną naszego zbawienia. Mylimy się subiektywnie, i zapominamy, że te dobre uczynki są owocem Męki Chrystusa i Jego zmartwychwstania. Czyli najpierw muszę otrzymać łaskę i dopiero ta łaska uzdalnia mnie i zobowiązuje do odpowiedzi danej Jezusowi i Jego Kościołowi, czyli do dobrych uczynków, czyli np. do tzw. chodzenia do kościoła. Te dobre uczynki są zasługujące z tym zastrzeżeniem, że one wypływają z zasług Jezusa Chrystusa. To dzięki Jego łasce, która w danym dziecku jest tak silna, że staje się nieodczuwalna przez człowieka i „zmaterializowana” i nie jest przez Boga wycofana i stale trwa, ale człowiekowi wydaje się, że już jej nie ma, i że to on chodzi do kościoła i „męczy się”. Rodzice już tej łaski nie widzą, widzą tylko wysiłek dziecka i co więcej wydaje się rodzicom, że dziecko zasługuje sobie tymi dobrymi uczynkami na niebo.

Ktoś powiedział: „że jeżeli Bóg nas wynagradza, to dlatego, że wynagradza nas za to, co Sam w nas zdziałał.”

A więc z jednej strony musimy czynić to, co dobre, a z drugiej strony /zob Łk 17, 10./ odnosimy do siebie słowa Ewangelii: „ Słudzy nieużyteczni jesteśmy, bo wykonaliśmy to, co mieliśmy wykonać”. Bo to cośmy zrobili, to nie nasza zasługa, bo to zostało nam dane.

Bóg podzieli się z tobą pieniędzmi, radością i długimi dniami życia i wiecznością itp. , ale nie podzieli się odbieraniem chwały.
Ostatecznie chwała należy się tylko Bogu. Nikt nie może powiedzieć, że zmusiłem Pana Boga, żeby mi dał zbawienie mówiąc: „proszę bardzo mam tyle postów oto rachunek” i proszę o zbawienie, bo mi się należy. I dlatego Paweł kończy dzisiejsze czytanie stwierdzając: „A Bóg mój według swego bogactwa zaspokoi wspaniale w Chrystusie Jezusie każdą waszą potrzebę” i dlatego konkluduje: Bogu zaś i Ojcu naszemu chwała na wieki wieków. Amen.