Pierwszą cechą charakterystyczna tkwiącą w Bożym Narodzeniu to prawda, że Bóg pierwszy podejmuje decyzję by przyjść do człowieka. On zawsze pierwszy zaczyna robić konkretne kroki w ciemnościach ludzkiego życia.

Objawia się w sposób bezbronny. W pełni Inny staje się jednym z nas aby nas wypełnić . Nikodem zaprzecza temu i mówi, że w pewnym wieku człowiek już się nie zmienia. Istnieje stary świat, zatwardziały, nie do przebrnięcia: świat grzechu i obojętności. A jednak tej nocy pękła skorupa w bardzo precyzyjnym punkcie – zakiełkowało dobro, siła zdolna odnowić świat. Niemniej jednak wielu starało się zrobić wszystko, by stłamsić narodziny Jezusa. To choćby rzeź niewiniątek. To stary świat przemocy, władzy, który zaciekle przeciwstawia się Dziecku przynoszącemu propozycję pokoju.
Jest jednak możliwe, że ktoś z nas się wyciszy, wyłowi ów szmer z głębi serca i dostrzeże narodziny pragnienia inności światła czystości pośród ciemnej nocy.
Najpierw byli nimi apostołowie, dopiero później inni podążali za Nim.
Jezus Chrystus nie czeka na przeprosiny, ale pierwszy łączy się z ludzkością. On przełamuje bariery, a inni będą podążać. To są pasterze.

By coś się i tutaj zmieniło jest potrzebny ktoś, kto to co nie gra przełamie. Jeżeli nikt czegoś nie zrobi, to wszyscy będą się bali.
Jeżeli ktoś coś pierwszy zrobi, to będzie to łatwiejsze dla innych.
Więc wzbudza Jezus Chrystus ludzi, którzy zaczynają tutaj coś robić.

Tak było po wojnie za ks. Blachnickiego. On przełamał bariery, a inni już to zaczęli robić. I zaczyna się pewien trend.
Czy to nie jest prawdą?

Najpierw pierwsza osoba, następnie druga. I nawet się nie spostrzeżesz i wszyscy tacy będą.
Pierwsza osoba ma telewizor. Wszyscy myślą, że jesteś pyszny. Lecz gdy wszyscy mają telewizory już nikt nie mówi na ten temat.

Gdy coś zaczynasz to na ogół zawsze jesteś złą osobą, ale to nie ważne! Dzisiaj spytaj: czy ktoś idzie za mną?, czy ja gdzieś prowadzę ludzi?, czy ja przełamuję drogę?

Gdzie my idziemy z drugim człowiekiem? A jeśli idą za tobą, to czego się nauczą? Niektórzy katolicy są dobrzy w kościele, ale są bardzo nie w porządku w domu !!!!
Jeżeli byś podążał za nimi to oni mają dwa życia: życie kościelne i życie codzienne.

Dlatego w tym roku musimy być pionierskimi. Musimy robić takie rzeczy, by inni mogli podążać za tym i wówczas będziemy mieli ostro krawędź, wówczas ktoś powie: ja będą szedł za tym, to co On mówi jest prawdą!
Jeżeli chcemy widzieć tutaj zmiany to ktoś musi podążać za czymś nowym. Gdy zrobimy drogę dla innych to inni będą błogosławieni.

Wierzący działali pod presją – oni nie byli z czekolady. My nieraz pachniemy jak czekoladki. Gdy przyjdzie trochę słońca to topimy się, stajemy się bez formy.

Gdy im ktoś powie jedno słowo, to już nie mogą czytać Biblii. Tymczasem Nowonarodzony uczy nas przeciwstawiać się złu. On się nie cofnie.